Θεά Τύχη Μουσειακή Πατίνα

Άγαλμα Θεάς Τύχης από αλάβαστρο,χειροποίητο και βαμμένο σε μουσειακή πατίνα.

Η Θεά Τύχη είναι θεότητα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, προσωποποίηση της ευμάρειας και του πλούτου μιας πόλης. Παριστάνονταν ως γυναίκα που κρατούσε συνήθως ένα μικρό παιδί, ένα στάχυ ή το κέρας της Αμαλθείας ως ένδειξη του πλούτου. Θεωρείται είτε κόρη του Ερμή και της Αφροδίτης, είτε μια από τις Ωκεανίδες. Κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος, ενώ ο Πίνδαρος την αναφέρει ως κόρη του Δία. Ιδιαίτερα στην Ελληνιστική εποχή, οι πόλεις είχαν ως προστάτιδα τη δική τους Θεά Τύχη, η οποία απεικονιζόταν συχνά σε νομίσματα, με κορώνα τα τείχη της πόλης.  Η αντίστοιχη Ρωμαϊκή θεότητα ήταν η Φορτούνα. Στην ελληνοβουδιστική τέχνη της Γκαντχάρα, η Βουδιστική θεότητα Χάριτι σχετίζεται με την Τύχη.  Και παρουσιάζεται να κρατά το κέρας της Αμάλθειας και να φορά ελληνικές ενδυμασίες.

Κέρας της Αμάλθειας

Στην τέχνη των αρχαίων, πολλοί θεοί εικονίζονταν να κρατούν το Αμαλθείας κέρας, που αποδόθηκε στην κλασική λατινική γραμματεία ως cornu copiae. Αυτό ήταν σύμβολο της αφθονίας, της πλησμονής των αγαθών και της ευημερίας του ανθρώπου. Αναφέρεται στο σπασμένο κέρατο της κατσίκας Αμάλθειας, το οποίο μπορούσε να γεμίζει με οποιοδήποτε αγαθό επιθυμούσε ο κάτοχός του.
Η Αμάλθεια ήταν η τροφός του θεού Δία στο Ιδαίο Άντρο. Οπου τον είχε κρύψει η μητέρα του η Ρέα για να γλυτώσει από τον πατέρα του, Κρόνο, ο οποίος έτρωγε τα παιδιά του. Άλλοτε περιγράφεται ως Νύμφη Υάδα και άλλοτε ως αίγα (κατσίκα), από το κέρας της οποίας τρεφόταν ο Δίας με γάλα και μέλι.