Αμφορέας Χειροποίητος

Αμφορέας Χειροποίητος.Είναι κεραμικά αντίγραφα μουσείου.Βαμμένα επίσης με την ίδια τεχνοτροπία που χρησιμοποιούσαν στην Αρχαία Ελλάδα.  Ζωγραφισμένα στο χέρι, με αρχαιοελληνικές παραστάσεις,με θεούς και ήρωες της μυθολογίας,κάτι που το έκαναν και στην αρχαία Ελλάδα,καθώς ήθελαν να συμπεριλαμβάνουν στον καθημερινό τους βιο,και να τιμούν ετσι,τους θεούς που λάτρευαν και ζητούσαν την βοήθεια τους σε κάποια ανάγκη.  Φτιαγμένα με τις ίδιες τεχνικές αγγειοπλαστικής,που χρησιμοποιούσαν στην αρχαια Ελλάδα.μια απο τις παλαιότερες και πλέον διαδεδομένες τέχνες.

Με τον όρο αμφορέας εννοείται ένα αγγείο με οβάλ σώμα με κάθετη λαβή αμφίπλευρα. Χρησιμοποιείτο για την αποθήκευση οίνου και ενίοτε ελαίου. Το όνομα αμφορεύς προέρχεται από το επίρρημα αμφί και το ρήμα φέρειν. Οι αμφορείς επινοήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα και υιοθετήθηκαν από τους Ρωμαίους ως κύρια μέσα μεταφοράς και αποθήκευσης κρασιού, λαδιού ελαιόκαρπου, δημητριακών, ψαριών κ.α. Χρησιμοποιήθηκαν σε όλη τη Μεσόγειο και τις επαρχίες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας περίπου έως τον 16o αιώνα.

Το πρώτο ξεχωριστό ελληνικό στυλ κεραμικής εμφανίστηκε για πρώτη φορά γύρω στο 1000 π.Χ. ή ίσως ακόμη νωρίτερα. Υπενθυμίζοντας στην τεχνική των παλαιότερων ελληνικών πολιτισμών της Μινωικής Κρήτης και της Μυκηναϊκής ηπειρωτικής χώρας.  Η πρώιμη ελληνική διακόσμηση κεραμικής χρησιμοποιούσε απλά σχήματα, με φειδώ χρήση. Η πρωτο-γεωμετρική κεραμική, ωστόσο, διαφέρει από το μινωικό και το μυκηναϊκό σχήμα. Το κέντρο βάρους του αγγείου κινείται προς τα κάτω (δημιουργώντας ένα πιο σταθερό δοχείο) με τα πόδια και το λαιμό πιο αρθρωτά.

Τα Σχέδια των Αγγειων

Τα πιο δημοφιλή πρωτο-γεωμετρικά σχέδια ήταν ακριβώς χρωματισμένοι κύκλοι (βαμμένοι με πολλαπλές βούρτσες στερεωμένες σε πυξίδα).  Ημικύκλιοι και οριζόντιες γραμμές σε μαύρο και με μεγάλες περιοχές του αγγείου βαμμένα αποκλειστικά σε μαύρο. Ένα νέο μοτίβο στις βάσεις των σκαφών ήταν τα όρθια τριγωνικά σημεία που θα αντέχονταν για αιώνες και θα αποτελούσαν βασικό χαρακτηριστικό του μεταγενέστερου μαύρου σχήματος κεραμικής.
Οι πιο συνηθισμένες μορφές κεραμικής ήταν ο αμφορέας για την αποθήκευση κρασιού, οι μεγάλοι κρατήρες για ανάμειξη κρασιού με νερό.  Οι κανάτες (οινοχόοι) για την έκχυση κρασιού, κύλικες ή ποτήρια με οριζόντιες λαβές για νερό.  Ύδρεία με τρεις λαβές για συγκράτηση νερού, σκύφοι ή βαθιά μπολ και βάζα λεκυθών για κράτημα λαδιών και αρωμάτων. Ακριβώς επειδή αυτά τα αντικείμενα ήταν για πρακτική χρήση, οι λαβές (όταν υπάρχουν) είναι γενικά ανθεκτικές υποθέσεις. 

Ο ζωγράφος και ο αγγειοπλάστης (κεραμέας) ήταν συνήθως, αν και όχι πάντα, ξεχωριστοί ειδικοί. Ωστόσο, υπήρχαν μακροχρόνιες συνεργασίες όπως μεταξύ του αγγειοπλάστη Eργότιμος και του ζωγράφου Kλείτας. Πολλοί μεμονωμένοι αγγειοπλάστες και λιγότερο συχνά, ζωγράφοι, έχουν ταυτοποιηθεί με βεβαιότητα μέσω των υπογραφών τους (συνήθως ως «… το έφτιαξαν») αν και η πλειονότητα των ελληνικών αγγείων δεν έχει υπογραφεί.

Υλικά & παραγωγή

Ο πηλός (κεραμός) για την παραγωγή κεραμικής (κεραμικός) ήταν άμεσα διαθέσιμος σε όλη την Ελλάδα. Και ο καλύτερος ήταν αττικός πηλός, με την υψηλή περιεκτικότητα σε σίδηρο που δίνει ένα πορτοκαλί-κόκκινο χρώμα με μια ελαφριά γυαλάδα όταν ψήνεται. Καθώς και ο ωχρός πηλός της κορίνθου. Ο πηλός γενικά παρασκευάστηκε και τελειοποιήθηκε σε δεξαμενές καθίζησης.  Ετσι ώστε να μπορούν να επιτευχθούν διαφορετικές συνέπειες υλικού ανάλογα με τους τύπους δοχείων που θα κατασκευαστούν με αυτό.