Όπλα Μακεδόνα Στρατηγού

Όπλα Μακεδόνα Στρατηγού.

Χειροποίητο Άγαλμα Όπλων Μακεδόνων Στρατηγών. Κατασκευάζεται από αλάβαστρο,και είναι βαμμένο σε πατίνα μπρούντζου.

Στρατηγοί Του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Οι Στρατηγοί του Μεγαλύτερου Στρατηλάτη της ανθρώπινης ιστορίας,ήταν πολλοί κ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο και στην εκστρατεία προς την περσία,αλλά και στην διατήρηση της αυτοκρατορίας και του όνείρου του Αλέξανδρου.

Μερικοί από αυτούς ήταν οι Κρατερός,Παρμενίων,Αντίγονος
Μένανδρος,Πτολεμαίος Α΄,Λαομέδων,Αρχεσίλαος.

Ιστορία

Ο Κρατερός ήταν Μακεδόνας στρατηγός και πιστός φίλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας από την Ορεστίδα, πήρε μέρος στην εκστρατεία της Ασίας, αρχικά ως ταξίαρχος στην 4η τάξη (1500 άνδρες) της μακεδονικής φάλαγγας που την απάρτιζαν οι περίφημοι «πεζέταιροι». Έχοντας την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ανέλαβε κατά τη διάρκειά της πολλές δύσκολες αποστολές. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δίκη του Φιλώτα και του Παρμενίωνα το 330 και ανέλαβε κορυφαίες διοικήσεις στη Σογδιανή και στην Ινδία. Του ανατέθηκε από τον Αλέξανδρο να συνοδέψει 10.000 αποστρατευμένους Μακεδόνες πίσω στη Μακεδονία

Ο Παρμενίων (περίπου 400 π.Χ. – 330 π.Χ.) ήταν στρατηγός της Μακεδονίας, ένας από τους σημαντικότερους συνεργάτες του Φιλίππου Β’ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Συμμετείχε σε πολλές μάχες συμβάλλοντας στην εξάπλωση του Μακεδονικού Κράτους, και στην εκστρατεία του Αλέξανδρου για την κατάκτηση της Περσίας.

Το 336 π.Χ. μετά το συνέδριο της Κορίνθου, ο Φίλιππος αποφάσισε να στείλει αυτόν και τον στρατηγό Άτταλο στη Μικρά Ασία για να προετοιμάσουν το έδαφος για την Ελληνική εισβολή επικεφαλής 10.000 ανδρών. Την ίδια χρονιά ο Φίλιππος δολοφονήθηκε και ο Αλέξανδρος ανέβηκε στον θρόνο. Ο Άτταλος επειδή υποστήριξε τους ανταγωνιστές του Αλέξανδρου, κατ’εντολή του ιδίου δολοφονήθηκε και έτσι ο Παρμενίων έμεινε μόνος αρχηγός του στρατεύματος στη Μικρά Ασία. Αρχικά είχε κάποιες επιτυχίες, αλλά μετά την αντεπίθεση του Περσικού στρατού υπό τον Ρόδιο Μέμνονα, αναγκάστηκε να περιοριστεί στην περιοχή του Ελλησπόντου για να διασφαλίσει ασφαλή δίοδο για το κυρίως στράτευμα που θα ακολουθούσε.